EEN ODE AAN MIJN VERWONDERING
Als kind was ik al ronduit nieuwsgierig naar waarom de wereld in elkaar zit zoals die zit. Waarom hebben we alles georganiseerd in landen, overheden, organisaties en bedrijven? Waarom bestaan er zo veel talen, dialecten en accenten? Waarom kunnen mensen dezelfde taal spreken maar elkaar toch niet verstaan?
Maar ik verwonderde me ook over hoe mieren de weg weten, hoe fotorolletjes werken, hoe spoorboekjes in elkaar gepuzzeld werden en hoe ik in het circus terecht zou kunnen komen. Mijn verwondering kende letterlijk geen grenzen.
MIJN VERWONDERING ACHTERNA
Op mijn 19e trok ik de wijde wereld in, mijn verwondering achterna. Reizen als het ultieme middel om dingen vanuit verschillende perspectieven te kunnen bekijken.
Landschappen en afstanden
De verschillende landschappen wereldwijd fascineerden me. Zou je ze voor je ogen kunnen zien veranderen? Kon je die overgangen zien? Met de Transsiberië Express reisde ik van China naar Europa, wát een verscheidenheid aan natuurschoon...
Maar ook verhoudingen boeiden me: hoe piepklein zijn wij en hoe groot de aarde? Al zeilend ging ik - samen met 3 anderen - met een catamaran van Spanje naar Zuid Amerika. Wat is de Atlantische oceaan onmetelijk groots...
Van de ene verbazing in de andere...
Tussen al dit gereis door dook ik in de boeken in Groningen. Mijn vragen over waarom de wereld zo in elkaar zit, brachten me naar de studie ‘internationale betrekkingen’. Maar hoeveel ik ook las, hoeveel vragen ik ook stelde, het leidde niet tot meer begrip, eerder tot meer verbazing. Zo moeilijk kon het toch niet zijn, om te zorgen voor een béétje welvaart en gezondheid, wereldwijd?
… van Groningen via Zimbabwe naar Den Haag
Bij Unicef Zimbabwe vond ik een stageplek en het Ministerie van Buitenlandse Zaken werd mijn eerste werkgever. Ik voelde me als een spin middenin een wonderlijk internationaal web, waar alle lijntjes samen kwamen, iets waar ik als kind al naar had uitgekeken.
Eindelijk kon ik iets dóen binnen de ontwikkelingssamenwerking. Er bleek echter weinig ruimte voor vragen, reflectie en diepgang. Ik moest juist zelf met antwoorden komen; dát was beleid maken, werd mij verteld. Ehm.. misschien was ik daar met al mijn vragen dan niet helemaal de juiste persoon voor 😉
De duizendpoot die blijft ontdekken...
Vol goede moed en met mijn verwondering als leidraad begaf ik mezelf weer op pad, klaar voor nieuwe ontdekkingen, in Nederland en daarbuiten: naar de wereld van de fotografie en internationale fotofestivals, naar de wereld van het jeugdcircus, naar samenwerken via sport, met arm-rijk en oud-jong.
Naar tolken en vertalen, journalistiek en schrijven, naar de wereld van duurzame startups (Impact Hub) om uiteindelijk uit te komen bij zakelijk tekenen én bij de natuur als grote inspiratiebron, oftewel bij biomimicry en permacultuur. Ik blééf dus op reis, maar dit keer door het oneindige potentieel van mens-zijn.
Rijk gevulde toolbox
Door al deze grote en kleine reizen is mijn toolbox inmiddels overvloedig gevuld: Graphic Facilitation, Art of Hosting, Design Thinking, jongleren en acrobatiek, Biomimicry, Permacultuur, Spaans, Deep Democracy, Spiral Dynamics, Appreciative Inquiry, praktische filosofie, en natuurlijk tekenen, heel veel tekenen...
ER ZIT ALTIJD EEN ANDERE KANT AAN EEN VERHAAL...
Mijn verwondering ben ik veel dank verschuldigd. Zij heeft me op jonge leeftijd veel van de wereld laten zien en ervaren. Daar pluk ik nog steeds de vruchten van. Omdat ik veel organisaties, bedrijven, landen en culturen van binnenuit heb meegemaakt, heb ik veel verhalen gehoord, spreek ik meerdere talen (letterlijk en figuurlijk) en heb ik een reuzegroot netwerk.
Al deze ervaring heeft me gevormd en geholpen te doen wat ik het liefste doe: luisteren, vragen stellen, in- en uitzoomen, alles van alle kanten bekijken, dingen in een groter geheel zien en mogelijkheden verkennen. En het vervólgens naar beeld vertalen, zodat het toegankelijk wordt voor grote groepen mensen.
STEL JE EENS VOOR DAT...
En ja, nog steeds kan ik me elke dag verwonderen. Waarom ziet de een een 6 en de ander een 9? Wat als we de spelregels zouden veranderen? Wat als we de natuur altijd als inspiratiebron zouden nemen? Het liefst stel ik nog steeds veel vragen. Niet omdat ik het niet begrijp, maar omdat verwondering me energie en zin geeft. En zelfs een bepaalde mate van geruststelling.
EYEOPENERS
Daarom werk ik graag samen met mensen die zich ook blijvend verwonderen. Of ze nou werkzaam zijn bij de rijksoverheid of de provincie, bij een grote multinational of een startup, in de zorg of het onderwijs. Vragen blijven stellen, verder kijken en mogelijkheden blijven verkennen: dat helpt ons naar een nieuwe wereld!
Ik nodig je daarom graag uit om óók alles van alle kanten te bekijken. Laat je meenemen in een wereld die constant verandert en verwonder je. Elke dag opnieuw. Je weet nooit wat het je brengt.